පුස්තකාලයක ඇති පොතක පිටුවක් ඉරාගෙන යාමෙන්, ඒ පිටුවේ පිටපතක් ගැනීමත් වෙනස් ය. සයිබර් නිර්මාණ රස විඳීමේත් ඒවා සොරකම් කිරීමේත් වෙනස ද එයයි. අනෙක් අතට එය සොරකමක් ලෙස ම දකින්නට හැකියාවක් නොමැත. මන්ද එය වරක් රසිකයන් අතරට ගොස් රසික ප්‍රසාදය උපරිම මට්ටමකට හිමි කොටගෙන අවසන් නිර්මාණයක් විය හැකි බැවිනි.මුද්‍රිත පොත විදුලි පන්දමක් වැනි ය. ඉන් තම මඟ එළිය කර ගැනීමට හැක්කේ වරකට එක් අයෙකුට පමණි. එහෙත් අන්තර්ජාලගත දැනුම හුළු අත්තක් වැනි ය. ඉන් තවකෙකුට ආලෝකය දල්වා තම මඟ එළි කරගත හැකි ය. මුදල් පිළිබඳ ගැටලුවක් ද බොහෝ විට පැන නොනගී. ලොව පළමු කෘතිය ලෙසට සැලකෙන්නේ මීට වසර 4300කට පෙර මෙසපොතේමියාවෙ හි විසූ එන්හෙඩුඅන්නා නම් කිවිඳිය ඉනානා දෙවඟන වෙනුවෙන් ලියූ කවි එකතුව බව විශ්වාසයක් පමණක් ලෙස සුරැකිව පවතියි. එන්හොඩුඅන්නාත්, සීගිරි කවියත් කර්තෘ අයිතියත් හිමිකරගෙන සිටියා නම් මහාචාර්ය පරණවිතානට සීගිරි ගී පිටපත් කරන්නට නොහැකි වන්නටත්, මෙසපොතේමියානුවන්ට ඒ අභිමානය අහිමි නොවන්නටත් ඉඩ තිබුණි. කර්තෘ හිමිකම දෙපස ම මුවහත් අවියකට සම වනුයේ එහෙයිනි.
අන්තර්ජාලයට දිනෙන් දින එක් වන දැනුම නිසාවෙන් එය සියල්ලදත් (ominiscient) තත්ත්වයට පත් විය හැකි දිනය දුරක නොවේ. අනුන්ගේ නිර්මාණ තමන්ගේ බවට උලුප්පා දක්වන බොළඳ සංකල්ප අප කෙරෙන් දුරස් වූ දිනෙක සැබෑ සයිබරයේ කවි ධර බොහෝ දෙනෙකු විඳගත හැකි වනු ඇත.
මිනිස් ජීවිතය අර්ථවත් කරවන, ජීවිතාවබෝධය ලබා දෙන, මානවවාදය පතුරුවාලන ඇදී කොට සාහිත්‍ය පිළිබඳ යෙදෙන හැඳින්වීම් අතර ට්‍රොට්ස්කි දක්වන අන්දමට යථාර්ථය ඥානය කිරීමේ ක්‍රියාව ද සාහිත්‍ය මඟින් ඉටුවිය යුත්තකි. එසේ නම් තත්කාලීන යථාර්ථය සාහිත්‍යයට කවා පොවා ප්‍රජාව වෙත ගෙන යාමට සයිබර් අවකාශය හැර වෙනත් ප්‍රබල මාධ්‍යයක් ඔබට යෝජනා කළ හැකි ද ?
උපුටා ගැනීම :
ධනුෂ්කා නිෂාදි කුලරත්න
දිනමිණ පුවත්පත
No comments:
Post a Comment